Ik hou van kunst. – Daar schaam ik me niet voor. Ik weet dat sommige mensen het fout vinden, vies; iets dat je stiekem doet, buiten het zicht van de anderen. In een groezelig winkeltje koop je een boek over Bauhaus en je steekt het weg onder je trui; thuis blader je erin terwijl je ogen uit je kassen puilen. Je duikt het museum voor Schone Kunsten in en je bidt dat niemand je zag binnengaan. Schaamte schaamte schaamte.
Je bent een pervert, je worstelt met jezelf.
Maar niet ik! En Yin ook niet. Wij houden van kunst, en iedereen mag het weten! Wij kennen geen schaamte. Ja, ik zeg het nog eens: wij houden héél veel van kunst.
…
En natuurlijk ook van neuken.
Als ik binnenkom staat ze te koken. Ik kom achter haar staan, neem haar vast en geef haar een kus. Mijn handen leg ik vlak onder haar borsten.
Ze is aardappels aan het wassen en houdt drie aardappels in haar vuist gekneld terwijl ze me langoureus terugkust.
Ik ben normaal niet het type dat iemand bij het binnenkomen meteen de kleren van het lijf scheurt; maar deze kus is een hele goede kus, en hij duurt en hij duurt en hij duurt.
Ik heb mijn handen nog steeds vlak onder haar borsten. Maar nu beginnen ze te dwalen.
Ik kom even aan haar tepels en ik voel hoe ze opschrikt. Haar mond bijt zich vast aan de mijne. Ik streel haar nek, mijn vingers woelen door haar haar, ik streel haar buik, mijn hand gaat onder haar bloesje.
Ondertussen heeft Yin nog steeds die aardappels vast.
‘Leg die aardappels neer,’ fluister ik (zo geil mogelijk). En ze legt de aardappels neer.
Ik stroop haar broek af en meteen ook haar ondergoed en hef haar met haar kont op de rand van de gootsteen. Achter haar rug klingelen potten en pannen.
Nu komt het. Het moment. Het versmelten der lichamen.
Maar… het is nét iets te hoog voor mij. Ik heb nog niet vaak seks gehad in keukens, en technisch komt daar blijkbaar toch een en ander bij kijken. Ik raak er net niet aan. Of nu ja: …in. Het topje raakt wel in haar kut; maar niet diep genoeg. Alleen als ik op m’n tenen sta. Maar je kan toch niet op je tenen staan neuken? … Met je teerbeminde. – Ik voel me belachelijk.
Ik kijk om me heen. Terwijl ik haar zoen en streel, lik en klauw, denk ik: ik heb iets nodig. Iets om op te staan. Maar wát? Even laat ik haar los en… Snel loop ik naar de boekenkast en haal er een dik boek uit. ‘Geschiedenis van de 20ste eeuwse kunst’. Ja, dat lijkt me prima. Gelukkig zijn er schrijvers. Gelukkig zijn er schrijvers die dikke boeken vullen zodat je erop kan gaan staan om je vriendin te penetreren. Lekker diep – zoals het moét, verdomme… Eerst ga ik zacht en traag, want ik heb het graag zacht en traag en Yin heeft het ook graag zacht en traag. Heel zacht, en heel traag. We staan bijna stil; maar dat is net het beste. Dan voel je elk detail. Ik voel haar borsten tegen m’n borst en plant mijn nagels in haar rug. Ik ga plots wat dieper, en Yin kreunt. Ik ga plots wat dieper en wat sneller. Met dank aan de grote meesters uit de 20ste eeuw. Alle meesterwerken van de 20ste eeuw, Picasso, Miró, nue descendant d’un escalier, De Schreeuw, Guernica, Campbell Soup, allemaal samen zorgen ze ervoor dat ik Yin diep kan penetreren, dat ik haar kan doen zuchten, dat ik haar kan doen kraaien, dat ik het geil uit haar kut over haar billen voel stromen. Ik ga sneller en sneller. Warhol. Roy Lichtenstein. Francis Bacon. Yin hijgt. Ze houdt van Francis Bacon. Ze houdt érg veel van Francis Bacon. Ik ga diep. Ik ga echt diep. Kandinsky, niet te vergeten. Alechinsky. Malevitsj. Yin begint te kermen. Rothko. Pollock. Brancusi. Surrealisme, futurisme, dadaïsme. Yin brabbelt nu onverstaanbaar. We vliegen door tijd en ruimte. Sneller en sneller. Sneller en sneller en… Dalí, Magritte... Monet, Mondriaan... En Schiele! En Klimt! En Picasso! En Picasso! Picasso!! Picasso!!! …
En Yin komt klaar. En ik kom klaar.
Aaaaaaahhhhh! …
Onze dierenkreten blijven nog even nazinderen in de kamer.
Daarna komen we langzaam tot onszelf.
Ik slaak een diepste zucht. Het is niet voor niets geweest: de 20ste-eeuwse schilderkunst heeft haar waarde weer bewezen.
Ik ben de kunst dankbaar. En al die kunstenaars. Want zonder hen was deze heerlijke vrijpartij er niet geweest. Al dat zwoegen, al die vernieuwing, al die meticuleuze penseelstreken, gewaagde kleurcombinaties, inventieve technieken… Dat alles was nodig voor het kunstwerkje dat Yin en ik net met ons tweetjes hebben gecreëerd.
Yin die klaarkomt… Yin zien klaarkomen is een belevenis: een van de ontroerendst-intiemst-opwindendste dingen waar ik ooit getuige van was. Eerst, in de aanloop ernaartoe, is er het gekronkel: een soort action painting – om even in het thema te blijven – maar dan zonder verf. Dat is al bijzonder gezellig. Haar ledematen gaan van hot naar her en haar motoriek krijgt het zwaar te verduren. Ondertussen help ik ook een handje, door m’n vingers te laten dansen in en rond die schitterende snee die Lucio Fontana daar beneden bij haar maakte. En dan komt het, dan komt het… Haar gezicht vertrekt heel even tot een abstract-expressionistisch meesterwerkje, en dan: De Schreeuw. Die Schreeuw die van heel diep komt. … ’t Is prachtig.
Ik slaak nog een tevreden zuchtje, streel zachtjes haar rug.
Yins hoofd ligt tegen m’n borst.
Post coïtus animal molto contentus. Zoals we hier staan kunnen we nog uren staan. Stilletjes en tevreden.
…Toch?
Yin rekt zich uit. Kijkt me aan.
Sceptisch.
‘ – Mag ik nu eindelijk die aardappels koken?’
‘Natuurlijk, allerliefste!’
Ik floep eruit, zodat ze vrije baan heeft.
Je moet dat naspel ook niet overdrijven. Gewoon even praktisch: koken, eten, opruimen!
Terwijl Yin kookt, maak ik me nuttig door niet in de weg te lopen: ik raap het kunstboek van de grond en kruip ermee in haar minuscule zeteltje.
Yin rommelt in de keuken, ik blader. Frieda Kahlo, Mark Chagall, De Intrede van Christus in Brussel. …
‘Wat doe je?’ klinkt het vanuit de keuken. Maar ik hoor haar niet: ik blader. De Chirico, natúúrlijk… Was ik bijna vergeten.
‘Wat doe je?’ – Nog een keer, op de achtergrond.
Ik klap het boek dicht, in gedachten verzonken. Sta op, loop naar haar toe. Doe haar verdwijnen in m’n armen.
‘De 20ste-eeuwse schilderkunst wordt niet voldoende naar waarde geschat,’ fluister ik in haar oor.
Ik voel dat ik van haar hou, van deze vrouw. Ik weet het gewoon plots heel zeker.
‘Wat brabbel je allemaal?’ vraagt ze lachend.
Ze verstaat mijn Nederlands niet altijd goed.
Over haar schouder zie ik dat ze weer die aardappels in haar knuisten heeft.
‘Dat ik van kunst hou,’ zeg ik. Ik knijp haar bijna plat.
‘…Dat ik heel erg veel hou van kunst.’
Deze tekst is — een uitgebreide versie van — mijn inzending voor de erotische kortverhaalwedstrijd Het Rode Oor, editie 2024.